معمولاً از عدد ۴ به‌عنوان یک استاندارد در خودروسازی یاد می‌شود. خودروهای تولیدانبوه و اقتصادی در بخش چرخ‌ها، ظرفیت کابین و صندلی و حتی پیشرانه با عدد ۴ همراه شده‌اند. پیش از این، مقاله‌های مختلفی در مورد خودروهای ۳ چرخ در زومیت منتشر شده است؛ درواقع خودروهای ۳ چرخ با پیشرانه‌های ۳ سیلندر هم تولید شده‌اند. بنابراین چرا خودرویی با ۳ صندلی نداشته باشیم؟

در طول تاریخ خودروسازی، مدل‌های مختلفی با ظرفیت و چینش متفاوت ۳ سرنشین و صندلی تولید شده است. به‌عقیده‌ی بسیاری از طراح‌ها و مهندس‌های خودرو، طرح کابین ۳ صندلی ویژگی‌های خاصی دارد که در منحصربه‌فرد کردن تجربه‌ی رانندگی و سواری بااهمیت است. احتمالاً هر وقت صحبت از خودروهای ۳ سرنشینه باشد، اولین برند مطرح، مک‌لارن و مدل F1 هستند. این شرکت بریتانیایی را باید یکی از موفق‌ترین تولیدکننده‌های خودروهای ۳ سرنشینه بنامیم؛ البته هنوز مدل جدید اسپیدتیل (Speedtail) عرضه نشده است، اما مک‌لارن با دو خودروی ویژه در بین برندهای دیگر شهرت بیشتری دارد. در این مقاله، بهترین نمونه‌ها از خودروهای سه سرنشینه را معرفی می‌کنیم؛ درکنار دو خودروی مک‌لارن، مدل‌های ناشناخته‌ و کم‌سروصدای دیگری هم تولید شده‌اند که به‌ترتیب تاریخ عرضه بررسی می‌شوند.

مرسدس بنز SL Pagoda

محصول سال ۱۹۶۳

مرسدس بنز مدل کوپه و رودستر W113 را از سال ۱۹۶۳ تا ۱۹۷۱ در نسخه‌های 230SL، 250SL و 280SL با پیشرانه‌‌ی ۶ سیلندر خطی در حجم‌های ۲.۳ و ۲.۵ و ۲.۸ لیتر تولید کرد. W113 که جایگزین مدل W198 بود، در حالت استاندارد با ظرفیت دو سرنشین تولید می‌شد اما سپس آپشن اضافه‌کردن یک صندلی بیشتر هم برای این خودرو درنظر گرفته شد. کد پاگودا به طرح ویژه‌ی سقف اشاره دارد که در مدل‌های دیگر این سری مرسدس بنز هم وجود داشت. البته صندلی سوم SL Pagoda بسیار خاص و ویژه بود؛ این صندلی به‌طور عرضی در عقب قرار گرفته بود. فرد بالغی که به‌سختی در این صندلی می‌نشست، باید برخورد جریان هوا به سر و صورت را تحمل می‌کرد. البته تنها در صورت باز بودن سقف می‌توان از صندلی عقب مرسدس بنز SL Pagoda  استفاده کرد؛ در شرایطی که سقف پارچه‌ای بسته باشد، اصلا فضایی برای سر و گردن سرنشین عقب وجود نخواهد داشت. محصول کلاسیک مرسدس بنز امروز یکی از ارزشمندترین خودروهای کلکسیونی است.

فراری P365 Berlinetta Speciale

محصول سال ۱۹۶۶

سال‌ها پیش از آنکه مک‌لارن با مدل F1 و ایده‌ی سه صندلی در کابین با طرح صندلی مرکزی راننده از راه برسد، ایتالیایی‌ها چنین مدلی تولید کرده بودند. نسخه‌ی پروتوتایپِ بریلنتا اسپشیاله از فراری 365 P سال ۱۹۶۶ در نمایشگاه خودرو پاریس رونمایی شد؛ این مدل منحصربه‌فرد، حاصل همکاری فراری و پینین‌فارینا و لوییجی کینِتی، صادرکننده‌ی خودروهای اسب سرکش ایتالیا به آمریکا بود. فراری 365 P Berlinetta Speciale براساس مدل مسابقه‌ای 365 P2 طراحی شده بود و درابتدا تنها یک مدل نمایشی برای جذب بازدیدکننده‌ی بیشتر در نمایشگاه‌ها و رویدادها بود. پس از رونمایی در پاریس، به‌سفارش جانی اَنیِلی، مدیرعامل سابق فیات، مدل دوم از فراری سه‌سرنشینه بااستفاده‌از قطعات دینو 206GT و دینو 246 و پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر Vشکل ۴.۴ لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۳۸۰ اسب‌بخار تولید شد. این مدل که در کارگاه پینین‌فارینا با کد Coupe Ferrari 3 Posti شناخته می‌شد، هنوز هم سرحال و بازسازی‌شده، دراختیار یک کلکسیونر است.

بیزارینی مانتا

محصول سال ۱۹۶۸

سال ۱۹۶۴ جوتو بیزارینی، مهندس سابق شرکت‌های آلفارومئو و فراری و ایزو (Iso)، شرکت بیزارینی (Bizzarrini) را ایجاد کرد که تنها تا سال ۱۹۶۹ دوام آورد. بیزارینی یکی از برجسته‌ترین مهندس‌های خودروسازی ایتالیا است؛ او پس از تجربه‌ی کار کردن در آلفارومئو به‌عنوان راننده‌ی تست، به تیم فراری پیوست. بیزارینی راننده‌ی تست، مهندس ارشد، طراح، توسعه‌دنده و مکانیک فراری بود. مهم‌ترین و بزرگ‌ترین موفقیت شغلی بیزارینی در فراری، امروز گران‌ترین خودروی تاریخ است؛ فراری 250GTO با مهندسی فوق‌العاده‌ی بیزارینی در شاسی و پیشرانه و طراحی آیرودینامیک خلق شده است. اما سال ۱۹۶۱ با جنجال بزرگ فراری و توقف توسعه‌ی این مدل همراه شد؛ به‌‌دنبال مشاجره‌ی مدیرفروش با همسر انزو فراری، ماهرترین مهندس‌های شرکت برای اولین‌بار در تاریخ خواسته‌ای برخلاف میل کامنداتوره داشتند. انزو فراری درست در زمانی‌که مدل 250GTO مراحل پایانی طراحی و توسعه را می‌گذارند، پنج مهندس ارشد شرکت را اخراج کرد که بیزارینی هم یکی از این افراد بود. بیزارینی سپس به شرکت ATS پیوست که باتلاش دیگر مهندس‎های سابق فراری شکل گرفته بود. مدل جاده‌ای و مفهومی مانتا (Manta) طرح جدید جورجتو جوجارو برای نمونه‌ی مسابقه‌ای بیزارینی P538 بود؛ مانتا با کابین سه‌سرنشینه با طرح صندلی مرکزی راننده، از پیشرانه‌ی ۸ سیلندر Vشکل ۵.۴ لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۳۵۰ اسب‌بخار استفاده می‌کرد. جوتو بیزارینی که امروز ۹۲ سال سن دارد، طراح اصلی پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر Vشکل لامبورگینی در سال ۱۹۵۳ است؛ این پیشرانه اولین‌بار در مدل‌های 350GTV و 350GT نصب شد و نمونه‌های به‌روزرسانی‌شده‌اش تا سال ۲۰۱۰ در محصولات لامبورگینی استفاده شدند.

ماترا باگیرا

محصول سال ۱۹۷۳

مدل متفاوت باگیرا (Bagheera)، محصول مشترک دو خودروساز فراموش‌شده‌ی فرانسویِ ماترا (Matra) و سیمکا (Simca) است. بیشتر قطعات باگیرا مثل پیشرانه، جعبه‌دنده و سیستم تعلیق از مدل سیمکا ۱۱۰۰ قرض گرفته شد؛ البته برخلاف سیمکا ۱۱۰۰، ماترا باگیرا موتورمیانی بود و سه صندلی در یک ردیف داشت. ماترا باگیرا از پیشرانه‌ی ۴ سیلندر ۱۲۹۴ سی‌سی سیمکا با قدرت ۸۴ اسب‌بخار استفاده می‌کرد؛ درکنار این پیشرانه و وزن ۸۸۳ کیلوگرم، باگیرا با نهایت سرعت ۱۸۶.۵ کیلومتربرساعت برای رسیدن به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت حدود ۱۲.۲ ثانیه زمان نیاز داشت. این عملکرد از الفارومئو GT1300 Junior که ۳ اسب‌بخار قدرت بیشتر داشت هم بهتر بود. از بزرگ‌ترین دستاوردهای باگیرا علاوه‌بر فروش بیش از ۱۰ هزار دستگاه در طول ۱۸ ماه، برنده‌شدن عنوان بهترین طراحی Style Auto Award دربرابر مدل‌هایی چون لانچیا استراتوس، لانچیا بتا کوپه و فراری دینو 308 GT4 بود.

مک‌لارن F1

محصول سال ۱۹۹۳

احتمالاً معروف‌ترین و موفق‌ترین خودروی سه‌سرنشینه تاریخ، مدل جاودانه‌ی مک‌لارن F1 است. وقتی خودرویی در سال ۱۹۹۳ با قیمت پایه نزدیک به ۷۰۰ هزار دلار فروخته می‌شود، باید از هر نظر منحصربه‌فرد باشد. مک‌لارن F1، اولین خودروی تاریخ بود که از شاسی تمام فیبرکربن استفاده می‌کرد؛ این سوپراسپرت با ظرفیت سه سرنشین و صندلی مرکزی راننده، بیش از ۳۸۰ کیلومتر بر ساعت سرعت می‌گرفت. F1 که به‌تازگی جایگزینش با نام اسپیدتیل (Speedtail) معرفی شده است، از پیشرانه‌ی ۱۲ سیلندر V شکل ۶۰۶۴ سی‌سی تنفس طبیعی بی‌ام‌و استفاده می‌کرد. مک‌لارن F1 به‌عنوان یکی از قدرتمندترین سوپراسپرت‌های تنفس طبیعی جهان  با ظرفیت تولید ۱۰۶ دستگاه، آغازگر رقابت عصر مدرن خودروسازان در میدان نهایت سرعت است. پیکربندی صندلی‌های F1 به‌گونه‌ای بود که دو سرنشین چپ و راست راننده کمی عقب‌تر قرار می‌گرفتند تا نیازی به افزایش عرض بدنه در جلو و مرکز نباشد. بدون شک نشستن در کابین محصول تاریخی مک‌لارن برای سه سرنشین و تجربه‌ی سرعت‌گیری در زمانی کمتراز ۳.۵ ثانیه تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت، توصیف‌کردنی نیست. گوردون موری ۷۲ساله پس از طراحی مدل‌های فرمول یک و مک‌لارن F1 و مرسدس بنز SLR مک‌لارن در سال‌های گذشته، این روزها شرکت مستقل خودش با نام Gordon Murray Design را هدایت می‌کند. یاماها MOTIV-E و گرندتورر انگلیسی TVR Griffith، جدیدترین طراحی‌های موری هستند.

ایان GT3

محصول سال ۲۰۰۳

GT3 مدل کیت شرکت انگلیسی ایان (Aeon) بود که با وزن کلی ۷۲۰ کیلوگرم و کابین کوچک برای راننده و دو سرنشین مشابه پیکربندی صندلی‌های مک‌لارن F1 تولید شد. GT3 که امکان خرید مدل مونتاژشده یا قطعاتش به‌صورت کیت وجود داشت، در نمونه‌ی اسپایدر هم عرضه می‌شد. این مدل نه‌چندان‌شناخته‌شده از پیشرانه‌های ۴ سیلندر دوراتِک یا زِتک فورد (Duratec، Zetec)، آئودی و دوراتک ۶ سیلندر V شکل فورد استفاده می‌کند. GT3 این روزها در شرکت Exceed Autocraft هنوز هم تولید می‌شود اما ظرفیت کابین به دو صندلی و سرنشین محدود شده است.

ولوو 3CC

محصول سال ۲۰۰۵

مدل مفهومی ولوو 3CC، سال ۲۰۰۵ رونمایی شد؛ اگر طراحی این مدل کمی آشنا به‌نظر می‌رسد، به این خاطر است که 3CC پیش‌نمایش زبان طراحی جدید خودروساز سوئدی بود که بعدها در هاچ‌بک C30 به مرحله‌ی نهایی رسید. باتوجه‌به الگوی کابین سه صندلی به‌صورت ۱+۲ و قوای فنی تمام برقی، ولوو 3CC هیچ‌وقت با هدف تولید نهایی طراحی نشده بود. موتور برقی که ولوو برای این مدل درنظر گرفته بود، اصلا قدرتمند نبود؛ توانایی 3CC به نهایت سرعت ۱۳۵ کیلومتربرساعت و زمانی حدود ۱۰ ثانیه در آزمایش سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت محدود بود. یکی از ویژگی‌های جالب این مفهومی، کابین با سه صندلی بود که برخلاف بسیاری از نمونه‌های سه‌سرنشینه، دو صندلی در جلو و یک صندلی در عقب قرار داشت. این پیکربندی متفاوت اجازه داد که شیب و طراحی سقف ولوو 3CC آیرودینامیک باشد. البته تنها صندلی عقب به‌راحتی پذیرای یک فرد بالغ یا دو کودک بود؛ شاید ولوو 3CC تنها خودروی سه‌سرنشینه باشد که تمام صندلی‌هایش برای بزرگسالان طراحی شده است.

HTT پِلِدور

محصول سال ۲۰۰۷

برند HTT، خودروساز جاه‌طلب کانادایی بود؛ هدف اصلی این شرکت، تولید اولین سوپراسپرت ساخت کانادا بود. زمانی‌که پلدور (Plethore) رونمایی شد، پیشرانه‌ی ۸سیلندر Vشکل ۶.۲لیتری به‌همراه یک سوپرشارژر در پشت سه صندلی کابین با طراح مرکزی راننده و مشابه مک‌لارن F1 و فراری 365P و بیزارینی مانتا قرار داشت. از سال ۲۰۰۷ تا امروز، محصول پرسروصدای HTT نمایش بزرگی نداشته است؛ سوپراسپرتی که قرار بود از پیشرانه‌ی V8 شورولت کوروت با شاسی و بدنه‌ی فیبرکربن، ۱۰۸۹ کیلوگرم وزن و نهایت قدرت ۱۳۰۰ اسب‌بخار استفاده کند و نسبت قدرت به وزن در سطح خودروهای فرمول یک داشته باشد. HTT چند سال گذشته بیش از یک میلیون دلار سرمایه جذب کرد تا اولین محصولش را عرضه کند؛ ۶ دستگاه از مدل پلدور پیش‌فروش شده اما هنوز نمونه‌ی تولیدی این سوپراسپرت کانادایی به واقعیت تبدیل نشده است.

V-Storm WR3

محصول سال ۲۰۰۸

طرح خودروی کیت V-Storm WR3 رقیب سه سرنشینه‌ی اریل اتم (Ariel Atom) است که قرار بود از پیشرانه‌ی موتورسیکلت اپریلیا استفاده کند. باتوجه‌به طراحی خاص و پیکربندلی صندلی‌ها، در این مدل مخصوص پیست دو سرنشین عقب باید با جریان شدید هوای که در سرعت‌های بالا ایجاد می‌شود، دست‌وپنچه نرم کنند. V-Storm WR3 پس از طرح اولیه حالا در اختیار شرکت DJC Sportcars قرار دارد و از پیشرانه و جعبه‌دنده‌ی سوبارو ایمپرزا استفاده می‌کند. نصب پیشرانه‌ی خودروساز اصیل ژاپنی باعث شده است تا تیونینگ و تقویت قدرت به‌راحتی و باکمترین قطعات اضافی تا ۴۰۰ اسب‌بخار انجام شود.

هوندا FC Sport

محصول سال ۲۰۰۸

هوندا سال ۲۰۰۸ در نمایشگاه خودرو لس‌آنجلس مدل مفهومی FC Sport را رونمایی کرد تا پیش‌نمایشی ازخودروی اسپرت آینده مجهزبه فناوری هیدروژنی داشته باشد. FC Sport و سپس مدل مفهومی P-Nut هر دو از طرح کابین سه صندلی مانند مک‌لارن F1 استفاده می‌کردند؛ قرار دادن صندلی مرکزی برای راننده و دو صندلی دیگر به‌صورت جانبی و کمی عقب‌تر، فضای جاداری را حتی باوجود ابعاد بدنه‌ی کوچک فراهم می‌کرد. از طراحی خارجی FC Sport و درهای قیچی‌شکل لامبورگینی‌اش در محصولات تولیدی خودروساز ژاپنی استفاده نشد، اما حداقل فناوری هیدروژنی به برخی‌از شرکای هوندا قرض داده شد.

هوندا P-Nut

محصول سال ۲۰۰۹

نمونه‌ی مفهومی دیگر هوندا با طرح کابین سه صندلی، مدل P-Nut یا Personal Neo Urban Transit بود. ژاپنی‌ها سابقه‌ی طولانی در نام‌گذاری عجیب خودروها دارند؛ P-Nut درواقع بازی با کلمات بود که خودروی جدید هوندا را با بادام‌زمینی (Peanut) ارتباط دهد. P-Nut آزمایش جالب مهندس‌های هوندا در تولید مدلی کوچک با ظرفیت سه سرنشین و زبان طراحی جدید و تولید خودرویی با قابلیت نصب سه پیشرانه‌ی بنزینی و هیبرید و برقی بود؛ این مدل جذاب به‌تولید نرسید، اما باتوجه‌به ابعاد ۳۴۰۰ میلی‌متر طول، ۱۷۵۰ میلی‌متر عرض و ۱۴۳۹ میلی‌متر ارتفاع چشم‌انداز جدیدی از خودروهای کوچک با فضای داخلی جادار به‌وجود آورد و اساس طراحی مدل CR-Z را هم شکل داد.

تویوتا iQ

محصول سال ۲۰۰۹

مدل شهری و کوچک تویوتا iQ به‌طور رسمی دربین خودروهای چهارصندلی طبقه‌بندی می‌شود اما حتی مقامات بزرگ‌ترین شرکت خودروسازی ژاپن هم اقرار می‌کنند که ظرفیت واقعی کابین iQ، سه سرنشین با حالت ۱+۳ است. درواقع در حالت صندلی‌های ۱+۳، صندلی آخر کاربردی ندارد و در دنیای واقعی، فضای داخلی iQ برای سه سرنشین طراحی شده است. iQ را باید جزو معدود خودروهای مخصوص ژاپنی بدانیم که گاهی‌اوقات از خانه فرار می‌کند و در کشورهای دیگر فروخته می‌شود تا به‌ همه یادآوری شود که طرز تفکر خودروسازهای این کشور، بسیار متفاوت است. بهترین خودروی ژاپن در سال ۲۰۰۸، باهدف تولید خودرویی با طول کمتراز مینی و زاویه‌ی پیچیدن بیشتر از تاکسیسیاه معروف لندن شکل گرفت. تویوتا iQ این دو هدف بزرگ را به‌خوبی باموفقیت پشت‌سر گذاشت اما همین دو ویژگی، به‌معنی فضای کمتر بار بود. یکی از جذاب‌ترین نسخه‌های تویوتا iQ، مدل ۴۳۰ اسب‌بخاری استون مارتین سیگنت (Cygnet) است. این مدل از شاسی و بدنه‌ی iQ درکنار پیشرانه‌ی ۸سیلندر Vشکل ۴.۷لیتری استون مارتین ونتیج استفاده می‌کند. تویوتا iQ تنها در یک نسل تا سال ۲۰۱۶ تولید شد.

رین‌اسپید iChange

محصول سال ۲۰۰۹

شرکت سوئیسی رین‌اسپید (Rinspeed) در بخش تیونینگ و طراحی مدل‌های مفهومی و نمایشی فعال است. از سال ۱۹۷۹ تا امروز، رین‌اسپید بیش‌از ۲۹ مدل جذاب و متفاوت در بزرگ‌ترین نمایشگاه‌های خودرو جهان رونمایی کرده است. مدل مفهومی iChange در نمایشگاه ژنو ۲۰۰۹ رونمایی شد و تعجب همه را در پی داشت. در این مدل، سقف با طراحی مشابه کابین هوایپمای جنگنده بود؛ با باز شدن سقف، iChange می‎‌توانست از یک خودروی تک‌سرنشینه به مدل سه‌سرنشینه تبدیل شود. دلیل اصلی طراحی سقف، ایجاد بهترین شرایط آیرودینامیکی باتوجه‌به ظرفیت کابین بود؛ راننده در جلو و دو سرنشین دیگر در عقب قرار می‌گرفتند. از ویژگی‌‌های دیگر رین‌اسپید iChange می‌توان به موتوربرقی ۱۵۰ کیلوولت‌ساعت، نهایت سرعت نزدیک‌به ۲۲۰ کیلومتربرساعت و زمان ۴ ثانیه در آزمون سرعت‌گیری صفر تا ۱۰۰ کیلومتربرساعت اشاره کرد.

نیسان بِلیدگِلایدر

محصول سال ۲۰۱۳

مدل مفهومی بلیدگلایدر (BladeGlider) نمایشی از توانایی‌های نیسان در ترکیب خودروی برقی با ظرفیت سه سرنشین بود. بلیدگلایدر که باهمکاری متخصص‌های ویلیامز تولید شد، از طرح بدنه‌ی مثلثی و صندلی راننده در جلو استفاده می‌کرد که کابین جادار و راحتی داشت. خالق مدل مسابقه‌ای دلتاوینگ لمانز (DeltaWing) در طراحی نیسان بلیدگلایدر همکاری کرد.

مک‌لارن اسپیدتیل

محصول سال ۲۰۲۰

وقتی یک خودرو پس از سال‌ها الهام‌بخش محصولی جدید باشد، بنابراین با یک نمونه‌ی ماندگار و جاودانه سروکار خواهیم داشت. این داستان دقیقاً برای مک‌لارن F1 و اسپیدتل اتفاق افتاده است؛ ابرخودروی آینده‌ی خودروساز بریتانیا، دقیقا با طرح کابین سه‌سرنشینه مدل F1 تولید می‌شود. ابرخودروی اسپیدتیل (McLaren Speedtail) به‌عنوان جانشین مک‌لارن F1  طراحی شده است. با این حساب، حضور فرمان در وسط و استفاده‌از پیشرانه‌ی ۱۰۰۰ اسب‌بخار یا قوی‌تر، قابل پیش‌بینی بود. بنابر ادعای مهندسان مک‌لارن، ابرخودروی اسپیدتیل، ازنظر آیرودینامیک و هدایت هوا، دارای یکی‌از بهترین طرح‌های بدنه تاریخ است؛ حتی چرخ جلوی اسپیدتیل دارای قاب مخصوصی است تا هنگام چرخش، مشکلی برای جریان هوا ایجاد نشود. بخش اصلی بدنه، فیبرکربن خواهد بود و این مسئله کمک می‌کند تا وزن خودرو به ۱۴۳۰ کیلوگرم برسد. مدیران شرکت سازنده، اطلاعات چندانی از مشخصات پیشرانه منتشر نکرده‌اند؛ اما شایعات، خبر از قدرت بالای ۱۰۰۰ اسب‌بخار از پیشرانه‌ی ۸سیلندر Vشکل ۴لیتری درکنار موتور برقی می‌دهند.

بنابر اطلاعات رسمی مک‌لارن، اسپیدتیل می‌تواند سرعت‌های بالاتر از ۴۰۰ کیلومتربرساعت را برای سرنشین فراهم کند و در زمانی حدود ۱۲.۸ ثانیه، سرعت خود را از حالت سکون به ۳۰۰ کیلومتر بر ساعت برساند؛ بنابراین در بخش نهایت سرعت، اسیپدتیل دربرابر F1 سربلند خواهد بود. مشابه مک‌لارن F1، در اسپیدتیل هم ۳ صندلی برای سرنشینان وجود دارد. این ابرخودرو، دارای ۳ نمایشگر لمسی است که پیرامون فرمان قرار دارند. بسیاری‌از امکانات فنی این مدل، با کلیدهای روی سقف کنترل می‌شوند. شیشه‌ی جلو، الکتروکروماتیک است و در شرایط نوری مختلف می‌تواند به انتخاب راننده دارای تیرگی قابل‌کنترل باشد. مک‌لارن اسپیدتیل، مشابه مدل افسانه‌ای F1 با تولید محدودبه ۱۰۶ دستگاه عرضه خواهد شد و از هم‌اکنون، تمامی ظرفیت آن برای تحویل در سال ۲۰۲۰ با قیمت پایه ۱ میلیون و ۷۴۰ هزار پوند (۲ میلیون و ۲۵۰ هزار دلار آمریکا) پیش‌فروش شده است. مک‌لارن اسیپدتیل به‌دلیل داشتن برخی از تجهیزات مثل دوربین‌های جانبی به‌جای آینه یا نبودن امکاناتی چون کیسه‌های هوای جانبی، هنوز در تمام کشورهای جهان ازجمله آمریکا، مجوز تردد جاده‌ای و شهری ندارد.